Piosenka zranionej duszy

Zdrada w Baśniach, Sinobrody, baśnie 1001 nocy, Bluebeard, Brutalność w baśniach, psychologia baśni, Bettelheim, zadanie baśni


Na warsztacie: Sinobrody, Baśnie Tysiąca i jednej nocy.

W jednej z najbardziej klasycznych interpretacji baśni o Sinobrodym (Brunona Bettelheima) klucz i zamek mają charakter czysto seksualny. Bo skoro coś wkłada się do czegoś, to w prostej psychoanalitycznej metaforyce od razu można temu wkładaniu przypisać symbolikę kopulacyjną. Jeśli dodamy do tego jeszcze fakt, że męża nie było w domu, zaczyna się robić coraz ciekawiej. Musiał więc być inny mężczyzna, z którym żona zdradziła swojego zaślubionego. Pośrednio też na fakt zdrady wskazuje krew na kluczu, której nie da się zmyć. W tej interpretacji miałaby ona symbolizować poczucie winy, jakie wynika z popełnionego czynu. Klasyczny przykład Lady Makbet, wołającej: "Ciągle ten zapach krwi! Wszystkie wonie Arabii nie odejmą tego zapachu z tej małej ręki. Och! Och! Och!".

Być może ten klucz jest nieco naciągany i nieco nazbyt Freudem podszyty, ale jest w nim coś ciekawego. Na tyle ciekawego, że warto pociągnąć ten wątek dalej i przyjrzeć się Sinobrodemu jako modelowi zdradzonego mężczyzny. Spróbujmy zatem zacząć tak:

Skowyt staje się pieśnią


Bycie zdradzonym nie należy do najprzyjemniejszych stanów ducha. Podejrzewam, że ma w sobie coś z wyrywania wnętrzności. Z klatki piersiowej, ktoś wyrywa nam serce, a wraz z sercem lecą też jelita, żoładek, wątroba, nerki i cała reszta. W człowieku zostaje pustka, w którą kropla po kropli zaczyna wlewać się gorycz, ból, nienawiść itp. Przybój takich emocji może skończyć się poważnym spustoszeniem wewnętrznym i żeby się ratować, człowiek musi zacząć wyć. Musi zacząć wyć wszystkim tym, co mu jeszcze pozostało. Wyć cały swój ból, całą swoją pustkę i samotność, wyć tę ranę, która przewierca go na wylot. Niczego to nie naprawia, ale przynajmniej pomaga, żeby nie udławić się własną żółcią.

I kiedy w uszach zacznie rezonować własne wycie, człowiek odnajduje w nim jakąś przewodnią melodię. Kilka dźwięków, układających się w rytm. I wtedy rytm przestaje być wyciem. Wciąż jest tym samym bólem, jednak teraz układa się w pewien wzór. Układa się w coś dla nas pojmowalnego. Skowyt staje się pieśnią, a pieśń niesie ukojenie - bo choć wciąż nie pojmujemy naszego bólu, przynajmniej rozumiemy melodię. Tym też pieśń różni się od skowytu, że z czasem staje się coraz cichsza i tym, że skowyt jest nieznany, a pieśń tak.

Zdrada w Baśniach, Sinobrody, baśnie 1001 nocy, Bluebeard, Brutalność w baśniach, psychologia baśni, Bettelheim, zadanie baśni


Z czasem staje się ona tylko jedną z wielu znanych pieśni - staje się naszym doświadczeniem. Może zblednie w pamięci, ale kiedy przyjdą podobne sytuacje, stara, potężna melodia znów w nas ożyje. Przypomnimy sobie każde słowo i każdą jej nutę. Przypomnimy sobie, gdzie stawiać akcenty i przedłużyć pauzę.

Tak dzieje się, jeśli ktoś ma dużo szczęścia i potrafi to sobie jakoś przerobić. Częściej jednak zdarza się, że to co powinno być naszą pieśnią i naszym doświadczeniem, nagle staje się nawykiem, radiową piosenką, która swoją melodyjnością przychodzi do nas natrętnie w najmniej oczekiwanych momentach.

Pieśń staje się piosenką


Pieśni są po to, by śpiewać je na specjalne okazje. Pieśni są ważne i to, że je znamy, niekoniecznie oznacza, że możemy pozwolić sobie na śpiewanie ich przy goleniu. Pieśni śpiewa się przy bólu, przy małżeństwie, narodzinach dziecka, pieśni śpiewa się przy śmierci i przy zmartwychwstawaniu. Problem pojawia się, kiedy człowiek zamiast pozwolić pieśni odejść, zbyt obsesyjnie zaczyna ją sobie podśpiewywać. Wtedy pieśń staje się piosenką, obrasta w nawyk. Jej słowa i melodia powszednieją. Nie zmienia się tylko reakcja, jaką pieśń za sobą niesie.

Dawno temu ustawiłem sobie jako budzik piosenkę Paula Simona Hearts and Bones. Dla mnie to jeden z tych kawałków, których można słuchać na okrągło przez bardzo długi czas, bez konieczności zmieniania czegokolwiek - niesie absolutną błogość. Nadaje się doskonale na budzik, bo ma w sobie coś tak pozytywnego i tak ciepłego, że kilka pierwszych taktów zawsze wprawiało mnie w dobry nastrój, niezależnie od aury za oknem. Codziennie rano budziło mnie więc delikatne brzęczenie gitary. Trwało to kilka miesięcy, aż pewnego dnia złapałem się na tym, że po usłyszeniu pierwszych taktów, mój mózg dośpiewuje sobie całą resztę bez mojej wiedzy i zanim zdążę wyciągnąć rękę, aby wyłączyć budzik, w głowie jestem już przy końcu piosenki. Tymczasem Simon, nawet nie zaczynał jeszcze śpiewać. Kilka następnych miesięcy pokazało mi, że wcale nie dośpiewuję sobie całej piosenki, a raczej przeskakuję przez swoje ulubione momenty tekstu albo melodii.

Co ma Paul Simon do Sinobrodego? Pewnie już zorientowaliście się do czego zmierzam. W przypadku baśniowego bohatera zadział się taki sam mechanizm, jak z moim budzikiem. Jeśli został zdradzony, to zdrada ta szybko z pieśni bólu przeszła w rutynę. Może świadczy to o ogromie cierpienia, jaki spotkał naszego bohatera, a może przeciętnej osobowości jaką dysponował - nie mnie to osądzać. 

Zdrada w Baśniach, Sinobrody, baśnie 1001 nocy, Bluebeard, Brutalność w baśniach, psychologia baśni, Bettelheim, zadanie baśni

Niemniej szybko z tego, co było dla niego traumą, uczynił natarczywy leitmotiv swojego obcowania z kobietami. Kiedy pojawiła się nowa żona, w głowie Sinobrodego od razu odpalały się pierwsze takty dobrze znanej melodii. A kiedy je usłyszy, przechodzi do swoich ulubionych momentów, które w tej historii układają się w piękny, fabularny ciąg - wyjazd, klucze, akt zdrady*, powrót i grande finale - ścięcie żony.  Ostatnie takty, to odwieszenie kolejnego trofeum do swojej krwawej komnaty i pozmywanie podłogi po egzekucji. A potem znów cisza w głowie i spokój w sercu. 

Pieśń bólu Sinobrodego przekształciła się w znośną dla niego samego piosenkę, której "smaczki" znał i wiedział, jak się względem nich zachować. Ba, żeby czasem nie dać się oszukać, a co za tym idzie, nie sprawić sobie jeszcze więcej bólu, sam zaczął aranżować całą melodię. Dzięki temu miał swój ból pod kontrolą.

Piosenka Kalifa


Całkiem przypadkiem przyszło mi kiedyś przeczytać historię Sinobrodego, a zaraz po niej opowieść otwierającą księgę Baśni tysiąca i jednej nocy. Brzmi ona mniej więcej tak: 

Było dwóch braci - jeden starszy, drugi młodszy. Jednemu było na imię Szachrijar, drugiemu Szachzaman.  obaj byli kalifami. Pewnego razu Szachzaman nakrył swoją żonę na zdradzie i z tego powodu był nie w sosie. Nie chciał jednak zdradzić swojemu bratu, jaki jest powód jego niewsosu. Nie chciał jeść i stronił od polowań. Czuł, że nie ma nic gorszego od tego, co mu się przytrafiło. I myślał tak do chwili, gdy pewnego dnia ujrzał, jak kilku lokajów dosiada żony jego brata. Jak to zwykle w takich przypadkach bywa, od razu wrócił Szachzamanowi humor i apetyt, zaczął udzielać się towarzysko, dowcipkować, nie miał nic przeciw ucztom i polowaniom. Dziwiła ta zmiana Szachrijara, więc wymógł na Szachzamanie, by wyjawił mu powód, przez który brat odzyskał dobre samopoczucie. Więc Szachzaman pokazał Szachrijarowi co i jak, i teraz  to Szachrijar nie był w sosie. 

Zdrada w Baśniach, Sinobrody, baśnie 1001 nocy, Bluebeard, Brutalność w baśniach, psychologia baśni, Bettelheim, zadanie baśni

Bracia postanowili udać się w wędrówkę i wędrować aż do momentu, w którym nie spotkają większego nieszczęśnika niż oni sami. Tym nieszczęśnikiem okazał się być groźny dżin, trzymający w pudełku niezwykłej urody kobietę. Strzegł dżin swojej piękności tak bardzo, że trzymał ją na dnie morza w siedmiu skrzyniach zamykanych na siedem zamków. Kiedy jednak zasypiał kołysany jej śpiewem nad brzegiem morza, wybranka jego przyprawiała mu rogi z kim popadło... na przykład z Szachrijarem i Szachzamanem. 

Kiedy kobieta zniknęła w swoich siedmiu skrzyniach na dnie morza, bracia wiedzieli, że mogą wracać. Szachzaman zniknął z opowieści raz na zawsze. Szachrijar zaś postanowił, że nigdy nie zostanie już zdradzony. Wpadł więc na pomysł, że receptą na udane pożycie i pełną wierność swojej wybranki jest... ścinanie jej zaraz po pierwszej nocy. Skończyło się to tym, że bujne życie erotyczne kalifa i systematyczna wycinka doprowadziły do deficytu pięknych i młodych kobiet w kraju. I jak to się w życiu zdarza, trafiła kosa na kamień, a Szachrijar na Szeherezadę. Potem przez trzy lata zamiast ścinać kolejne kobiety, chciał tylko tej jednej, a wraz z nią, jej opowieści. 

Sinobrody uczy się śpiewać


Myślę, że jeśli będziemy trzymać się interpretacji dotyczącej zdrady, to przypadek Szachrijara można potraktować jako historię o narodzinach Sinobrodego. Obie opowieści pokazują mężczyzn, którzy mają swoją własną piosenkę, powracającą do nich natarczywie, za każdym razem, gdy spotykają nową kobietę. Obaj po usłyszeniu pierwszych taktów melodii znają już wszystkie jej momenty i wiedzą, jak się skończy. W obu przypadkach koniec jest opłakany przede wszystkim dla kobiet. Sinobrody w przeciwieństwie do Szachrijara jest jednak postacią, która pojawia się znikąd**. Kusi więc, żeby dokleić mu trochę przeszłości kalifa. 


Załóżmy, że Sinobrodemu zdarzyła się podobna historia. Miał piękną żonę, którą bardzo kochał. Potem, całkowitym przypadkiem okazało się, że ta żona puszcza go kantem, z którymś z jego sług. Może wściekł się i ją zabił (pewnie tak). Jednak to był dopiero pierwszy krok. Szachzaman, również zabił swoją żonę, ale to, co wewnętrznie się z nim podziało, było najzwyklejszą traumą. Jego milczenie i wycofywanie się ze świata, było tylko jedną z odmian skowytu. 

Zdrada w Baśniach, Sinobrody, baśnie 1001 nocy, Bluebeard, Brutalność w baśniach, psychologia baśni, Bettelheim, zadanie baśni

To dałoby się jeszcze znieść. Nieraz życie kopie nas przecież w część ciała do tego przeznaczoną. Nieraz skacze nam po klatce piersiowej, nieraz wlecze gołymi plecami po żwirowej drodze. Takie jest i to jeden z jego uroków. Po pierwszym kroku, przyszedł jednak drugi - potwierdzenie. I to potwierdzenie czegoś najmniej przyjemnego. Być może to właśnie zdarzyło się Sinobrodemu. Kiedy jego złamane serce jeszcze nie przestało krwawić, ktoś albo coś z zewnątrz wetknęło w tę ranę swój paluch i zaczęło nim kręcić. Szachrijar dostał potwierdzenie od swojego brata. Skoro tak zdarzyło się tobie i tak zdarzyło się mnie, to znaczy, że wszystkim się tak zdarza. Zauważcie, że bracia nie wyruszają w świat, żeby szukać nadziei, że jest inaczej.

Rozchwiana bólem osobowość zaczyna obserwować świat przez pryzmat swojego bólu. Nie dość na tym - szuka osób, które mają jeszcze gorzej niż ona. Żeby utwierdzić się w dwóch rzeczach - po pierwsze, że nie mam najgorzej, a po drugie, że może być jeszcze gorzej niż ja mam. A co za tym idzie - może boleć jeszcze bardziej, niż mnie boli teraz. Obsesja naszego własnego bólu zaczyna nas wciągać w niebezpieczną grę. "Uważaj na mnie, bo ci się stanę" zdaje się grozić. Ale im bardziej uważamy na własne obsesje, im bardziej grzebiemy w nich niedomytym paluchem, tym większe się stają i więcej naszej uwagi absorbują, z większej ilości naszego świata nas ograbiają. I jak powiedział w którymś miejscu Hiob - "to, czego najbardziej się obawiałem przyszło na mnie". Więc i bracia znaleźli to coś dokładnie tak jak chcieli - nieszczęśliwego dżina rogacza. To był ostatni krok - potwierdzenie już nie stanu rzeczy, ale własnej obsesji.

Kiedy przechodzi się tę drogę: od skowytu, przez utwierdzenie się w bólu i obsesję na jego punkcie, z osobowością zaczyna dziać się coś bardzo niedobrego. Obsesja przejmuje kontrolę nad osobowością. Zamiast intuicji pojawia się pewność, zamiast słucania, sekwencja znanych dźwięków, które dośpiewują się same, często bez naszego przyzwolenia. Niestety, kiedy już się dośpiewają, my nie mamy nic do gadania, trzeba pójść za nimi do ostatniego akordu. Niezależnie ile żyć będzie to kosztowało. Tak właśnie postępował Sinobrody, tak też postępował Szachrijar.

Zdrada w Baśniach, Sinobrody, baśnie 1001 nocy, Bluebeard, Brutalność w baśniach, psychologia baśni, Bettelheim, zadanie baśni

Ten drugi miał na tyle szczęścia, że trafił na Szeherezadę, która doskonale wiedziała, na co cierpi jego dusza, wiedziała też, że aby przeżyć (i aby kalif znów mógł zacząć żyć), potrzeba wiele wiele nocy. Trzeba oczyścić jego poranione wnętrze z resztek traumy. Trzeba też pozbyć się tego, co narosło w Szachrijarze już po - trauma może pozostawiła po sobie wielką dziurę, ale wraz z każdą ściętą dziewczyną, ta dziura musiała obrosnąć naprawdę grubą skórą. I obrosła, a teraz Szeherezada noc po nocy rozmiękczała ją. Jak rozmiękczała - cierpliwością, swoim byciem przy kalifie, a przede wszystkim... baśnią. 

Sinobrody nie miał tyle szczęścia. Jego niestety zjadła jego własna piosenka. 


Przypisy:

*tak przy okazji - niezależnie od freudowszczyzny jaką zajeżdża interpretowanie klucza i zamka w seksualnych kategoriach, w baśni o Sinobrodym następuje zdrada faktyczna. Niezależnie, czym motywowalibyśmy zachowanie żony, nie zmieni to faktu, że sprzeniewierzyła się mężowi i, najzwyczajniej zdradziła go.

** a propos - wiecie, że Perrlaut nie wziął Sinobrodego z powietrza. Pierwowzorem tej postaci miał być ponoć Gilles de Rais, francuski arystokrata i stronnik Joanny d'Arc, który został stracony za porwania, gwałty i morderstwa dokonane na znacznej liczbie ofiar (od 30 do nawet 200), w tym także na dzieciach. Kiedy więc piszę "znikąd" mam tutaj na myśli biografię fabularną tej postaci. Zresztą - w XXI wieku Sinobrody jest o wiele prawdziwszą i żywszą postacią niż de Rais. 

***
Ilustracje do dzisiejszego wpisu sponsorują: Julia Valeeva, Hazel Varanez, Alvaro de Almedia, Errol le Cain oraz internet
A teraz zagadka dla uważnych czytelników - jakiej piosenki słuchałem podczas pisania tego artykułu?



Komentarze

  1. Ja pozostaję jednak przy znakomitej interpretacji Clarissy Pinkoli Estés (znasz?), Sinobrody jest w jej ujęciu baśnią o mnie, mocno o mnie.
    Poza tym wszystkim nie był to mężczyzna zasługujący na lojalność.

    OdpowiedzUsuń
  2. Znam i mam do niej wiele zastrzeżeń. Jak zresztą do całej "Biegnącej z Wilkami".

    Kwestia lojalności to również temat dyskusyjny. Dlaczego nie zasługiwał?

    OdpowiedzUsuń
  3. "Biegnąca w wilkami" budzić może wiele wątpliwości (także moich), ale interpretacja Sinobrodego jest mi bardzo bliska.
    Tam gdzie w grę wchodzą interpretacje, relacje, wartości, emocje, dyskusja bywa nieuniknioną i dobrze.
    Dlaczego?
    Bo relacje są jak ulica dwukierunkowa, nawet jeśli wzajemne dary zawieszone są w potencji, jeśli do ich wymiany nie dochodzi, określa nas to, co jesteśmy w stanie dać, a nie to czego żądamy, czułość można wymienić tylko na czułość, zaufanie na zaufanie, otwartość na otwartość, lojalność na lojalność, a wybaczenie na wybaczenie, Sinobrody nie dał i nie chciał dać swoje żonie żadnej z wymienionych, chciał tylko otrzymać, sprawdzać, egzekwować swą siłę, zatem czy mógł oczekiwać wzajemności za to, czego sam nie był gotów dać?
    Czy zastanawiałeś się kiedyś, jaką informacją o Sinobrodym jest jego siwa broda? Dlaczego to ona tak mocno i nieusuwalnie go definiuje, że jest jego imieniem?
    Wierzę w cierpienie Sinobrodego, ale uważam, że jego źródło nie jest zewnętrzne tylko wewnętrzne.

    OdpowiedzUsuń
  4. Pomijając rozmowę o "Biegnącej...", bo to grząski grunt i materiał na osobny artykuł wracamy do Sinobrodego.

    w baśni nie ma ani jednego słowa mówiącego o tym, że sinobrody jej nie kochał, że nie był lojalny, że nie był otwarty. wprost przeciwnie - dał jej kluczyk i ostrzegł ją, żeby nie otwierała drzwi, co może być przejawem pełnej lojalności małżeńskiej.

    Pisałem już zresztą o tym tutaj: http://basnienawarsztacie.blogspot.com/2013/09/obrona-sinobrodego-na-warsztacie.html

    No, ale to dwie różne interpretacje, których nie można mieszać.

    Każde cierpienie jest wewnętrzne, pytanie tylko, jak głębokie i na jakim poziomie się przed nim bronimy. Sinobrody bronił się na poziomie czysto fizycznym.

    A co do brody... będzie kiedyś i o tym ;)

    OdpowiedzUsuń
  5. Nie zrozumieliśmy się;)

    w baśni nie ma też nic o zdradzie, a jednak się do niej odwołujesz, można wymieniać w nieskończoność, czego w baśni nie ma, ale nie można snuć domysłów w oparciu o to, czego nie ma, interpretacja powinna wyrastać z tekstu i tego, co w nim jest, a nie z miejsc pustych;
    serio uważasz, że ofiarowanie jej kluczyka to wyraz miłości? gdyby dał jej klucze i powiedział: "Proszę, oto mój dom, moja dusza, moje złe sekrety i klucze do wszystkich drzwi, są Twoje tak jak i moje, możesz iść wszędzie, gdzie ja mogę, wierzę w twoją lojalność, pomimo tego, co znajdziesz w moim domu" - to byłaby miłość, bo byłoby w tym zaufanie; miłość nie wymaga testów, jest kwestią wiary, tymczasem tutaj to raczej próba, której ona z założenia nie mogła sprostać, powtórzyła gest Ewy, gest Pandory, kobiety, która ulega ciekawości, pokusie (irytująco patriarchalne mimo wszystko), ale czy w ciekawości jest zło? on daje jej klucz do swojej mrocznej strony, do swoich zbrodni, do swoich lęków, prowokuje, żeby go zawiodła i ona go zawodzi, ale źródłem tej klęski, stwórcą mroku w tej opowieści jest Sinobrody, a nie jego żona (żony), można też spytać, co z jego lojalnością? wobec każdej z żon? gdzie jest ta lojalność, skoro przy pierwszym potknięciu zwraca się przeciwko każdej z nich,żeby definitywnie zniszczyć?

    Nie napisałam, że cierpienie nie jest wewnętrzne, pisałam o jego źródłach, o pochodzeniu (mówiąc prościej), źródłem cierpień Sinobrodego jest on sam, a nie jego żony, jego ból nie tylko mieszka w nim, ale i pochodzi z jego chorej duszy, broni się on zatem przed sobą, przed własnym mrokiem, nieufnością, strachem, atakuje zanim zostanie rzeczywiście skrzywdzony, bo czy otwarcie drzwi było krzywdą dla niego? zabija przy pierwszym błędzie żonę, której jedyną winą jest ciekawość...

    kiedy będzie o brodzie?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. :D a wiesz, że każda kolejna kwestia jest skakaniem po rożnych interpretacjach, które już gdzieś są na blogu? ;)

      Dla porządku więc: nie chcąc mieszać interpretacji - Obrona sinobrodego to tylko jedna z opcji rozprawienia się z tą baśnią, ale nie można wykorzystywać jej elementów w polemice z interpretacją Estes, czy powyższym tekstem. Albowiem idą innym torem i przerzucanie się argumentami z różnych toków myślowych wrzuciłoby nas w rozmowę pokroju, co ma wspólnego banan z płytami kompaktowymi? (odp. Velvet underground ;) )
      O niesprostywaniu zadaniom i obsesji Sinobrodego pisałem tutaj: http://basnienawarsztacie.blogspot.com/2013/09/puapka-sinobrodego-sinobrody-doskonale.html

      a propos patriarchatu tej sytuacji - istnieje też baśń (Dom Słowików) w której sytuacja jest odwróciona i to kobieta zakazuje mężczyźnie wchodzić do swojej komnaty.

      O źródłach cierpienia jest tekst powyższy. Moja interpretacja oczywiście. Pewnie można byłoby to jeszcze na milion sposobów wywrócić, ale, jak to mawiają. Po kolei, po kolei.

      Świetna rzecz, którą zauważyłaś - otwarcie drzwi jest krzywdą dla niego. Przychodzi mi do głowy to, że, być może, Sinobrody to historia pewnego procesu psychoanalitycznego, któremu poddana jest nie dziewczyna, a Sinobrody. Że ta baśń to historia o jego oczyszczeniu...

      ... a tak przy okazji. Im dłużej bawię się tą baśnią, tym częściej zadaję sobie pytanie - to jest baśń dla kobiet? czy dla mężczyzn?

      I na koniec o zdradzie. Zauważ, że to nie jest mój pomysł. Sam nie przepadam za Freudem, bo to co się z nim porobiło, to dość wulgarne uproszczenie. W jego tekstach też to zresztą czuć. Ten motyw ze zdradą to nie mój pomysł a Bettelheima. I choć można go uznać za naciągany, to mimo wszystko jest on ciekawym punktem wyjścia do dalszej wędrówki myśli. Skoro już przy tym jesteśmy - w tekście jest zamek i jest klucz. są symptomy niewierności (pomijam czy zasłużonej czy nie), jest krew na kluczu i nieobecność męża. Nie ja poskładałem to w symbol zdrady. Ja tylko podłapałem melodię... i proszę... podśpiewuję pod nosem ;)

      Usuń
  6. :))))
    nie chciałam żonglować interpretacjami, ale chyba po prostu jest to odzwierciedlenie mojego sposobu myślenia i analizowania w ogóle, wielowątkowość i pewien wielokierunkowy chaos stale mi towarzyszą, poza tym interpretacje nie muszą się wykluczać, wszystkie są trafne i to jednocześnie, lubię tak myśleć i dlatego chętnie dorzucam kolejne, tak jakby dawało to pełniejszą perspektywę, to co dla ciebie jest skakaniem, dla mnie jest jak układanie złożonego z kawałków obrazka, mieszam z premedytacją i przyjemnością; podziwiam twoją spokojną metodyczność (po kolei, po kolei...), bo sama nie jestem do niej zdolna, myślę odłamkami

    patriarchalne wydawało mi się to, że ten gest złamania tabu (otwarcia drzwi, puszki, zerwania jabłka) wykonuje kobieta, ale skojarzenie z Domem Słowików.... hm fajne, nie pamiętałam o tym

    dla mnie to jest baśń i o niej i o nim, i o poprzednich żonach (choć pierwsza zdecydowanie fascynuje mnie najbardziej), o każdej postaci z drugiego planu i dla każdej z nich opowieść znaczy coś innego, może nawet jest inną osobną opowieścią, może i o oczyszczeniu, sądzę też, że ta baśń jest i dla kobiet i dla mężczyzn, ma niezwykle uniwersalną wymowę, opisuje wszechludzkie doświadczenia, np. cierpienie, zdrada (jeśli chcesz), miłość, śmierć, okrucieństwo, jest to także po prostu opowieść o relacji między dwojgiem ludzi, płeć odbiorcy nie ma tu znaczenia, choć może zapewne rzutować na odczyt (co chyba widać w naszej dyskusji), ja często myślę,że kobieta może być Sinobrodym, może się z nim utożsamić, przeżyć tę opowieść z jego perspektywy, bo czemu nie? i pierwsza żona mnie ciekawi i ta sina broda....(i już mam chaos i tysiąc hipotez)

    pomysł nieważne czyj, ale przemówił do ciebie, ciekawe dlaczego ten, a nie inny, piękne są te kleszcze naszego subiektywizmu i ich źródła, i to co nawet hipotetycznie interpretacja mówi o interpretatorze, podśpiewujesz piosenkę o zdradzie? a ładna chociaż ta melodia?

    odwołania do Freuda są jak gra w pomidora, gdzie byś nie chciał iść i o co nie spytasz, w końcu wychodzi na to,że odpowiedzią jest pomidor, nuda
    Bettelheima doceniam, ale nie lubię, zwyczajnie po ludzki irytuje mnie, tzn. doceniam dokonania, ale prócz wielu słusznych konstatacji (także co do roli baśni) bywa namolny, męczy mnie jego sposób pisania...

    kiedy będzie o brodzie?

    OdpowiedzUsuń
  7. W naszym prostym zyciu milosc odgrywa bardzo szczególna role. Teraz jestesmy w stanie uczynic twoje zycie milosne zdrowym i nie ma miejsca na zadne klopoty. Wszystko to jest mozliwe dzieki AGBAZARA TEMPLE OF SOLUTION. Pomógl mi rzucic zaklecie, które przywrócilo mojego zaginionego kochanka z powrotem na 48 godzin, które zostawily mnie dla innej kobiety. mozesz takze skontaktowac sie z nim ( agbazara@gmail.com ) lub WhatsApp / Call: ( +2348104102662 ), i byc szczesliwym na wieki, tak jak teraz z jego doswiadczeniem.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty